Szczegółów wypadku nie pamiętam, ale jak się obudziłem, nie miałem już tylnej łapy. I byłem w klatce, 'w Fundacji', jak mówili. Zmiany opatrunków - to była masakra! Całe szczęście, że szybko się wyprowadziłem do własnego domu. Chciałbym, żeby wszystkie koty mogły zamieszkać w domach, bo to naprawdę fajna sprawa. A do braku łapy można się przyzwyczaić, jest OK, mój kumpel też nie ma łapy, w sumie to jedna łapa jest kotu niepotrzebna.-Chrobot Kot, lat 5

Zanim trafiłam do Fundacji, urodziłam 71 kociąt. Odkąd stamtąd wróciłam - nie urodziłam ani jednego. I wiecie co? Bez kociaków dużo lepiej mi się żyje! Nie powiem - bardzo się bałam, jak mnie łapali 'na zabieg', tak mówili. Ale niewiele z tego okresu pamiętam, poza tym, że dużo spałam i dawali dobre jedzenie. Ogólnie to spoko ta Fundacja, poleciłabym ją przyjaciółkom.-Anonimowa Kotka z Chełmińskiego Przedmieścia, wiek nieznany

Zawsze się tłukliśmy z kocurami. Testosteron, adrenalinka, wypady na cudze podwórka, zaczepianie panienek, te sprawy. Dopiero tutaj jest trochę spokojnej, tu wszyscy są wykastrowani:)-Malinowski Kot, lat 5

W Fundacji KOT poznałem, co to jest kocie życie! Catering, serwis sprzątający, głaskanie na żądanie. Fajna sprawa. A najbardziej lubię leżeć na fotelu, kiedy grzeje słońce:)-Fragles Kot, lat 7